A P H E L I O N

داشتم مطلبی می نوشتم در مورد فمینیسم و ضد فمینیسم ، اما قبل از اینکه آن را کامل کنم با مسئله ی دیگری مواجه شدم که خیلی کوتاه می خواهم بگویم . 

دختری را میشناختم که دماغ بدفرمی داشت ، یعنی از همه جهات خوب بود اما دماغش آن دماغی که باید نبود ، خلاصه این دختر دماغ را عمل کرد ، اما شخصیتش هم تحت الشعاع عمل دماغ ، عمل شد .  اگر بخواهیم این دختر را یک سمپل از یک اجتماع در نظر بگیریم . و از جنسیت فارغش کنیم . شاید بشود بهتر در موردش صحبت کرد . 

موضوع اصلی بحث در مورد توقعات و انتظارات آدم ها نسبت به ویژگی های فیزیکی شان است . و اینکه کجاست مرز دقیق بین بهره کشی خارج منطق و انتظارات منطقی یک انسان . مثل زمانی که میخواهید به کسی پیشنهادی بدهید ، همه چیز دقیقا در چهارچوب ویژگی های فیزیکی اتفاق میوفتد . یعنی سخت می شود از قد بلند و کوتاه و موی کم و زیاد و پوست تیره و روشن صرف نظر کرد . این که معیار های آدم ها برای قضاوت و تصمیم گیری در مورد هم چه چیز هایی هست بحث جدایی است اما میخواهم بگویم تا حدی این دسته از معیار ها منطقی است و متغیر میتواند باشد . هرچند در ظاهر همگی مخالف آنچه گفتم هستیم و نباید یک انسان را از روی ظاهر قضاوت کرد اما غریزه ی من میگوید تو نسبت به فلان آدم که قد کوتاهی دارد و خنده زشتی دارد احساس بدی داری و من نسبت به این حس ، حس بدی ندارم . و از طرفی نسبت  به جمله ی "فلان آدم باید من را برای خودم بخواهد" هم دچار ابهام هستم . بیایید کمی در مورد این جمله فکر کنیم .

فلان آدم باید من را برای خودم بخواهد . 

بیشتر کسانی که دیده ام از این جمله استفاده می کنند تعریف درستی از "خود" ندارند . یعنی چه ؟؟؟ خودت چه چیزی هستی ؟؟ کجای تو "خود" تو را تشکیل داده ؟؟؟ آیا اندامت جزئی از تو می شود ؟؟؟ یا اینکه اندیشه و افکارت می شود تو ؟؟ و یا رفتار و حرکاتت ؟؟؟ شاید بگویی ترکیبی از این هاست ! اما خواستن "خود" تو چه شکلی است ؟؟؟

 تقریبا همه مان میدانیم این خود ، با تغییر شکل اندام یک شخص تغییری نمی کند ! اگر بکند . یعنی وقتی یک نفر چاق بشود و بگویی تو را دیگر نمیخواهم چون چاق شدی . می گوید تو مرا برای خودم نمیخواستی و به خاطر اندامم می خواستی . 

حالا این دو ماجرا را سعی کنیم با هم تلفیقشان کنیم . از طرفی خود را جدای از فیزیک اندام خودمان می دانیم و از طرف دیگر از فیزیک انداممان برای بهره کشی استفاده می کنیم برای جذب کردن و برای رسیدن به سطح توقعی خاص . یعنی آدمی که چاق است ، انتظار دوست داشته شدن از طرف آدم خوشتیپ و ورزشکار را ندارد . و در آن طرف این ماجرا برعکس اتفاق میوفتد . در حالی که چاق یا لاغر بودن آن شخص در "خود" آن شخص تاثیر چندانی ندارد . این بین اتفاقی که میوفتد بهره کشی بیش از اندازه از ابزار فیزیکی است . یعنی عرضه بیش از اندازه که بالطبع توقعات شخص را بالا می برد و بعد از آن هنگامی که عرضه تمام می شود طبیعتا نیاز ها بر آورده نشده و رابطه منحل می شود . فرد سخت معتقد است فرد مقابل بیشعور است در حالی که کسی که بیش از اندازه از ابزار نام برده استفاده کرده است خود همان شخص شاکی است . در حقیقت زمانی که شما تنها محصولی که ارائه می کنید را از عرصه تولید خارج کنید ، ورشکست می شوید . 

یعنی زمانی که از اندام فیزیکی بهره کشی را انجام می دهی ، نمیتوانی از پاسخ مثبت به این بهره کشی شاکی باشی ! این مساله در مورد جنسیت هم صدق می کند ، زمانی که با توجه به جنسیت صاحب امتیاز خاصی بشوید نمیتوانید از سوء استفاده از جنسیتتان در آن جایگاه شاکی باشید . ( منظور این نیست که خانومی که منشی می شود باید بدهد . منظور این است که وقتی خارج از قاعده و صرف جنسیت و اندام به جایگاهی برسید . مثلا رئیس یک اداره برای این که اندام درشتی دارید به شما خارج از صف نوبت بدهد و نقصی پرونده را نادیده بگیرد و شما هم نسبت به این مساله آگاه باشید . حالا اگر همان اندام نام برده را دید بزند و شما شاکی شوید . از نظر من رفتار رییس منطقی تر از شکایت شما هست )