در دوران خدمت سربازی با چالشی مواجه بودم و آن نوشتن و خوانده نشدن بود. به دلیل محدودیت هایی که داشتم برای زمان های 40 50 روزه به هیچ تکنولوژی و یا حتی گروه مشخصی از افراد که قابلیت خواندن داشته باشند دسترسی نداشتم. بنا به نیاز اما نمی توانستم از نوشتن دست بکشم.
انیمیشن Coco یک سکانس جالب دارد که اگر خوب یادم باشد در مورد این است که ما تا زمانی وجود داریم که به ما فکر میکنند. یا در واقع در ذهن کسی به خاطر آورده می شویم. همین نظر را نسبت به نوشته ها دارم. اگر این نوشته خوانده نشود با اینکه وجود نداشته باشد تفاوتی ندارد. هر چند نوشتن فارق از خوانده شدن می تواند مقاصد دیگری هم داشته باشد اما اینجا به صرف آن دسته از نوشته هایی اشاره می کنم که برای خوانده شدن به نگارش در می آیند.
در حال حاضر نسبت به بلاگ و بیان این حس را دارم که تبدیل به فضایی برای نوشتن و خوانده نشدن شده اند. اینکه علیرغم تمام فعالیت های تبلیغاتی پیچیده و موثر! قافیه را به رقبا باخته اند به یک طرف و اینکه اساسا جامعه نوشتن و خواندن به این شکل را کنار گذاشته است شاید به کمک هم این وضعیت را ناشی شده باشند. اما هرچه که هست نا امید کننده و دلسرد کننده است.
