در روزی که گذشت یکی از بستگان نزدیک از دنیا رفت.
در حالت طبیعی و زندگی عادی پیش از کرونا و فاصله‌گذاری‌ها این مرگ بسیار اتفاق دردناک و بزرگی در خانواده می‌بود. اما حالا و در روزی که این اتفاق افتاده است آنچنان دردناک به نظر نمی‌رسد.
به نظرم دلیل این ناهمگونی می‌تواند جالب باشد. خب شکل ساده آن این است که فاصله‌گذاری اجتماعی و ندیدن اقوام صمیمیت را کمتر می‌کند. این که در یک سال گذشته نقش پررنگی در لحظات ما نداشته اند فقدانشان را کمرنگ‌تر می‌کند.
که این خودش یک ایده را به ذهن می‌آورد. اینکه سوگواری ما تا چه اندازه وابسته به حافظه است. آیا کسانی که حافظه قوی‌تری دارند و توانایی یادآوری خاطرات بیشتری را دارند بیشتر اندوهگین می‌شوند؟
ممکن است دلایل دیگری هم وجود داشته باشد. مثلا اینکه آیا فردی که حالا دیگر نیست نقشی در تامین نیازهای ما داشته است ؟ این نیازها می تواند حالا مادی یا غیر مادی باشد. به نظرم مادامی که فردی که مرده است با نیازهای ما رابطه ای نداشته باشد حجم اندوه بسیار کمتر است. آیا ما بواقع برای فردی که از دنیا رفته اندوهگین می شویم یا برای نیازهایی که قرار است برای تامینشان به چالش جدیدی کشیده شویم ؟
دلیل دیگر می‌تواند این باشد که مرگ آن فرد از حالا به بعد پارامتری از زندگی ما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد یا خیر ؟ اگر بدهد مثبت است یا منفی ؟ اگر منفی باشد غمگین می‌شویم.
شاید بپرسید دلایل دوم و سوم به فاصله گذاری ارتباطی ندارند که ؟ طبیعتا زمانی که مدت زیادی با این فرد در تماس نبوده ایم به این آگاهی زسیده ایم که نیازها و پارامترهای وابسته ای که میان ما و این فرد وجود دارد قابل جایگزین است و حتی تا حالا شاید این کار را بواسطه محدودیت در ارتباط با این فرد انجام داده باشیم.
دلیل دیگری که به ذهنم خطور کرده است این است که ممکن است ما در حال حاضر با هر روز خواندن خبر مرگ افراد، پذیرش بیشتری را نسبت به مرگ داشته باشیم و این مواجه شدن با این مساله را برای ما آسان‌تر می کند.
یکی از دلایل دیگری که وجود دارد اوضاع دشوار زندگی در حال حاضر است. در این شرایط ما کمتر دلمان برای کسانی که فرصت تجربه این زندگی را ندارند می‌سوزد.
فکر می‌کنم مقدمه خوبی شد برای اینکه بعد تر بتوانم در مورد این موضوعات که اصلا از مرگ افراد باید غمگین شد؟ یا باید از مرگ خودمان بترسیم ؟ چیزی بنویسم. خودم نظرم روی مرگ خودمان است. چون مرگ افراد دیگر اولویت دوم هر فردی است زمانی که مرگ خودش مطرح باشد.
