در ادامه بحث توجه ، یک چیزی که هست این است که خیلی پست قبل پست آبکی ای است ، یعنی از آن دست بحث هایی هست که از تویش چیزی در نمی آید اما در لحظه آدم فکر می کند دارد یک بحث مفید می کند .
به همین دلیل دیگر قرار نیست بشینم دسته بندی کنم مسائل را ، یعنی شاید بکنم اما نه به شکلی که آن موقع در نظر داشتم .
به جای آن سعی می کنم با یک پرسش سر بحث را بگیرم یک طرف دیگر ، وات ایز رلی متر ؟
در حقیقت در بحث توجه هم هر آنچیزی که آخر به چشم می خورد پاسخ همین سوال است که چه چیزی واقعا اهمیت دارد ؟ این که برای ما چه چیزی اهمیت دارد باعث می شود مسائل در لیست توجه بالا پایین شوند و شامل رده بندی شوند ، غیر از این هم زمانی است که برای ما چیزی اهمیت ندارد و خب به همان تناسب هم اولویت و دغدغه ای نداریم .
خب ، چه چیزی واقعا اهمیت دارد ؟ احساس می کنم در نسل کنونی ، این سوال سوال سختی محسوب می شود ، یعنی در نسل های پیش به محض پرسیدن این سوال با گزینه هایی مثل خانواده ،سلامتی ، پول ، کار ، ماشین ، دوست دختر ، حیوانات و انواع و اقسام موارد مادی و معنوی رو به رو می شدیم . اما حالا وقتی همچین سوالی را از کسی می پرسی ، با مکث ممکن است برای رفع این پرسش مثلا خانواده را بگوید ، یا نه ، حتی بگوید هیچ چیز . که به نظر من هر دو جواب درستی نیست ، به سختی می توان آدم هایی را پیدا کرد که واقعا بدانند به چه چیز هایی اهمیت می دهند ، غیر از چیز هایی که زنده ماندنشان به آنها وابسته است .
ممکن است حالا خیلی هاتان با خودتان بگویید منطقی است ، ما ملت نا امیدی هستیم بنا به شواهدی که موجود است و یکی از نشانه های بارز نا امیدی هم همین بی تفاوتی است . اما نه ، در اکثر موارد ما بی تفاوت نیستیم ، در اکثر موارد ما با بهانه جویی در این رابطه از زیر بار مسئولیت اهمیت دادن شانه خالی می کنیم . این متن را که می نویسم برای خودم هم دردناک است چون خودم هم یکی از همین ها هستم که با تظاهر عمیق به بی تفاوتی از زیر بار ناکامی ها و تلاش هایی که نکردم فرار می کنم .
اما باز بر میگردیم به همان سوال اول ، واقعا چه چیزی اهمیت دارد ؟
برای من و نفر کناری ام و شما ، هرکداممان چیز های متفاوت و مشترکی داریم که حائز اهمیت هستند برایمان .
این بین برای خیلی از ما ها این که ماشینی که در آن نشسته ایم چه موزیکی پخش می کند اهمیت بالاتری نسبت به رفتارمان با دیگران دارد . که ممکن است بگویید چقدر خودخواه و نچسب و زشت و پر ایراد ، که من فکر می کنم خب این اصل ماجرا نیست ، یعنی صفت خودخواهی و بخشندگی صرفا صفاتی نیست که تعریف کننده شخصیت ما باشند ، بیشتر از این نظر قابل اهمیت هستند که انعکاسی از طرز فکر ما هستند و در این مورد بازتابی از پاسخ این پرسش که چه چیزی واقعا برای ما اهمیت دارد ؟ این که شخصی بر سر مسائل ریز اهمیت و بر سر مسائل جدی تر بی تفاوتی از خودش نشان بدهد ، حاصل اختلال در تشخیص و تفکیک این مسائل نیست .
خیلی از ما این روز ها همین طوری هستیم ، نسبت به مسائل دور و بر شناخت داریم اما تصمیم میگیریم که نسبت به کدامشان بی تفاوت و نسبت به کدامشان جدی برخورد کنیم . این دخالت ما در نسخه پیش فرضی که اولویت ها را می شناسد و متناسب با آنها اهمیت نشان می دهد باعث شده است که رفته رفته به حالتی از ایگنور کردن مسائلی برسیم که دیگر وارد تصمیم گیری برای اهمیت دادن یا ندادن نمی شوند . یعنی دیگر همچین درخواستی در ذهن من شکل نمیگیرد که یک مورد اجتماعی یا فرهنگی را رعایت کنم یا نه . متناسب با تصمیم های قبلی ام این سوال از پیش پاسخ داده شده و به بخش ناخودآگاه من منتقل شده . به همین دلیل است که اکثرمان خودمان را بی تفاوت می دانیم ، حال می کنیم با بی تفاوت بودنمان و حس می کنیم هر دفعه که به کسی می گوییم من هیچ چیزی برایم مهم نیست یک عینک دودی روی چشممان میاید با موزیک دکتر دره .
نمیدانم تا چه اندازه متوجه حرف هایم می شوید ، اما نوشتن این پست خیلی سخت و غیر قابل تحمل بود . نتیجه این است که ما همه مان به چیزهای مختلفی اهمیت می دهیم ، همه مان تا حد قابل قبولی اولویت ها را می دانیم ، و در عین حال همه مان با بهانه هایی واهی از زیر بار این توجه و اهمیت شانه خالی می کنیم .
