فصل عاشقی
در جایگاه پسر جوانی که تصمیم گرفته است خود ارضایی را کنار بگذارد ، فصل بهار بد فصلی است .
عاشق شدن همیشه مساله به ظاهر پیچیده ای بوده س ، خصوصا وقتی سن آدمی بالا تر می رود . به نظر من ، در مواجه با جنس مخالف آدم یا خوشش نمیاد ، یا خوشش میاد ، یا دوستش دارد ، یا عاشقش است ، یا صرفا تمایل جنسی دارد و یا گی است . که در فصل بهار معمولا با گزینه خوشش نمیاد دیگر طرف نیست آدم و از همه خوشش میاد . اما در عین حال هنوز آنقدر ضعیف نیست که بین خوشش میاد و دوستش دارد و عاشقش است نتواند تبعیض قائل شود .
اکثر گزینه ها اما در رشته تمایل جنسی فعالیت دارند ، یعنی آدم خوشش میاید که طرف را فیتیله پیچ کند ، نه اینکه باهاش بنشیند وقت بگذراند و در مورد کتاب خواندن بحث کند . برای همین هم است که وسواس کمتری برای انتخاب جنس مخالف به خرج می دهد آدم تا جنس موافق ، یعنی نه اینکه جنس موافق را بخواهد بکند ، از جهت اینکه با چه کسی وقت بخواهد بگذراند . وقتی قرار نیست کسی را بکنی معمولا در انتخابت جدی تری و روی مسائل مهمتری تمرکز داری .
فصل بهار همینش بد است ، یعنی از بس تمایل داری ، مسائل مهم تر را میگذاری دم کوزه آبشان را میخوری و با هر نگاه عاشق می شوی ، مثلا من پشت فرمان بودم ، پیچیدم توی یک خیابان ، یک دختری وایساده بود با تمرکز خیلی بالایی داشت بستنی میخورد و من تا حالا اینقدر از دیدن بستنی خوردن یکی شگفت زده نشده بودم . آنقدر زیبا و تاثیر گذار بود که ممکن بود بروم باهاش دوست شوم ، برایش هی بستنی بخرم و هی بپیچم توی کوچه ای که دارد بستنی میخورد . شاید سوال پیش بیاید که این اصلا تمایل جنسی نیست ، که خب من تا حالا از بستنی خوردن یک پسر ذوق زده نشدم و تفاوتشان هم فقط جنسشان بوده . پس جنسی است .
از طرف دیگر ، آدم هی میخواهد ، اما برنامه ای ندارد . یعنی میخواهد با جنس مخالف دوست شود ، یک نفر را در این فصل داشته باشد اما خب مثلا اگر من با دختر بستنی خور جوش میخوردم ، غیر از بستنی خوردنش برنامه ای نداشتیم و ممکن بود کلا از دار دنیا زیبا خوردن نسیبش شده باشد . اصلا جدای از این ها ، آدم همان برنامه هایی که فکر می کند دارد هم ندارد ، یعنی می رود با یکی دوست می شود ، می روند یک کار های استانداردی را انجام می دهند که اصلا هیجان انگیز نیست و صرفا در قالب رابطه مثلا دهن به دهن چرخیده که اینطوری باید باشد ، یعنی مثلا می روند رستوران باهم ، بعد اصلا حال نمیدهد بروی رستوران ، یا می روند توی پارک مینشینند حرف می زنند ، یک کار هایی عجیبی که بیشتر شبیه کاغذ بازی ها مراحل اداری یک پروژه است که مثلا آخرش قرار است یه یک چیزی ختم شود که برای آن آدم این مراحل را مجبور است انجام دهد .
حالا این وسط سوال پیش می آید که پس کلا چطوری است که عاشق بشویم و همه چیز باحال باشد ، یعنی تمایل جنسی را در نظر نگیریم ؟ آن مسائل مهمتر چیستن اصلا ؟
سوال خوبی است که جوابی برایش ندارم اما نظرم قطعا کنار گذاشتن تمایلات جنسی نیست و مسائل مهمتر هم فکر می کنم بستگی به افراد مختلف متفاوتند . ( حالا ممکن است بگویید اِ ؟ نه بابا زرنگ ؟ )
نگاه ما به تمایل جنسی یک نگاه بدی است ، یکجوری که طرف فکر می کند این جسمش است برای ما اهمیت دارد ، و کلا کمتر کسی است که زیر بار برود جسمش هم اهمیت دارد در کنار تمام افکار و روحیاتی که دارد . در حقیقت اهمیت بر آورده کردن یک نیاز جسمی را کمتر از برآورده کردن یک نیاز روحی می بینند که این اصلا منطقی را در بر نمی گیرد . ( حالا بحث اصلا فعلا سر این نیست فقط گفتم که گفته باشم که حضور تمایلات جنسی و جسمی ضروری است )
مسائل مهمتر که بستگی به افراد دارند اما مثلا چیا هستند ، مثلا من می توانم دختری را که عاشق فیلم کره ای است بکنم ، ولی نمیتوانم رابطه ی غیر جنسی خیلی خوبی بر قرار کنم باهاش . مثلا می توانم دختری را که خاله زنک است و خدای چشم و هم چشمی و لاکچری به نظر رسیدن را هم بکنم ، اما باز هم از حرف زدنش چندشم می شود . کلا هر دختری را میتوانم بکنم ، بنابراین کردن تنزل پیدا می کند یه یک ویژگی دیفالت ، و ویژگی های اخلاقی اش از این جهت که منحصر به فرد می شوند مهم تر هم هستند . مثلا دختری را که طراحی می کند و ورزش می کند و یک دنیای تخیلی با کارکتر های فرضی دارد را هم همچنان می توانم بکنم و در کنارش کلی رابطه مصلحه هم میتوانیم داشته باشیم از جنس تبادل نظر و بحث و گفت گو . حالا این وسط شما ممکن است با دختری که فیلم کره ای میبیند بتوانی زیاد گفت و گو کنی که بعید است ، چون اگر در مورد فیلم کره ای حرف داری گی ای اصلا .
میدانم احتمالا مطلب با در و پیکری نشد و خواندنش هم قرار است دشوار باشد اما خب چکار کنم تا همینجا خوب است فعلا .
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.