فاجعه ی ناگوار اصلا چیست

يكشنبه, ۲۴ دی ۱۳۹۶، ۰۸:۳۹ ب.ظ

از آن دسته آدم ها نیستم که بخواهم برای اتفاقاتی مثل آتش سوزی یک جایی ، یا زلزله در جای دیگری بنویسم و ابراز همدردی کنم یا هرچه . یعنی بواقع اصلا همدردی نمی کنم و ناراحت نمی شوم از وقوع این اتفاقات به آن معنا که عموم تصور می کنند . حالا هم قرار نیست پست اندوهناکی از برای اتفاقی که اخیرا رخ داده است بنویسم . صرفا یک رشته افکار که از پیش وجود داشته را میخواهم کنکاش کنم .

مطلبی که در ادامه می نویسم مطلب ناقص و پر حفره ای است اما مجبور به انتشار آن هستم .

پلاسکو را تصور کنید ، واکنش ها را ، تاثیر آن را و جایگاه آن در تاریخچه ذهنتان ، حال حادثه معدن زمستان یورت را تصور کنید ، البته اگر خاطرتان باشد ، حوادث ناگواری بودند ، حالا بیایید چیز دیگری را تصور کنید ، مثلا در همان دی و بهمنی که آن اتفاقات افتاد ، در مرز افغانستان و پاکستان بیشتر از 150 نفر که اکثر اونها زن و کودک بودن بر اثر بارش برف و سرما تلف شدن . این درحالی هست که تعداد آدم های کشته شده در دو حادثه پلاسکو و معدن روی هم به 100 نفر هم نمی رسید !

3 مثال بالا را زدم تا صرفا از این فاصله ای که گرفته ایم استفاده کنم ، نمیتوانم زلزله کرمانشاه یا همین کشتی سانچی را مثال بزنم چون نزدیکتر از آن هست که خوب دیده شود .

در حقیقت ما نژاد پرست تر ، خودخواه تر ، متظاهر تر و نفهم تر از آن هستیم که بخواهیم برای اینگونه حوادث ناراحت شویم . نگاه ما به تمام این اتفاقات آنقدر سطحی هست که صرفا باعث تهوع کسانی که علاقه به تعمیق در این حوادث دارند می شود .

زمان زیادی را صرف فکر کردن به این موضوع کردم که ببینم آیا منطقی است ، این که برای کسانی آپشن هایی را علاوه بر انسان بودنشان لحاظ کنیم برای اهمیت دادن بهشان . دیدم برای کسانی که اساسا نمیشناسیمشان و ارتباطی باهاشان نداریم ، منطقی به نظر نمی رسد . چه فرقی دارد مثلا یک نوزاد در نیشابور بمیرد یا در یکی از توابع کشور سیرا ئون . برای ما که عملا با هیچکدام ارتباطی نداریم این که بگوییم این یکی ایرانی است پس من بیشتر ناراحت می شوم یک جور نژاد پرستی است . برای هر آدم دیگری هم به نظرم این صدق می کند . مرز ها آدم ها را گول می زنند . این با زمانی که فرد نزدیکمان بمیرد متفاوت است . اما میخواهم بگویم اما اگر احساساتمان با مرگ یک نوزاد ایرانی بیشتر جریحه دار می شود . از پایه مورد دارد . در مورد دیگران هم همینطور . اگر از مرگ یک آدمی که در بازار عراق کار می کند کمتر از یک آدم که در کافه ای در پاریس کار می کند ناراحت بشویم اساسا انسان گُه و نفهمی هستیم .

همین حالا یک عکسگرافی دیدم ، با تیتر "آنچه از دی 95 تا دی 96 بر ما گذشت" کدام ما ؟؟؟؟ حوادث طبیعی و غیر طبیعی مربوط به مرگ انسان ها مایی ندارد . اینکه این حوادث را مربوط به خودمان و دیگران بدانیم همان دلیلی است که باعث رخ دادن جنگ ها می شود . وقتی ما و دیگران وجود دارد ، پیرو آن حفظ منافع ما و دیگران نیز وجود خواهد داشت . این شکل از برخورد با اینگونه مسائل همان چیزی هست که از آن صحبت می کنم . برای انسان ها و حوادث مرز و امتیاز قائل شدن باعث وجود ناهماهنگی می شود . مردن 30 نفر بر اثر یک اتفاق برای من اهمیتی ندارد و برای آن غمگین نمی شوم . مردن 40 نفر دیگر هم برای هم اندوهناک نیست . در حقیقت تنها عاملی که من و این دست از حادثه ها را بهم مربوط می کند ، ایجاد توقع برای رفع دلیل اینگونه حوادث است تا برای خودم و اطرافیانم اتفاق نیوفتند نه چیز دیگری . تنها منطقی که در آن می توانم نگران همچین حوادثی باشم ، و باز هم در آن جای اندوه نیست . اندوه سیاست کثیفی است برای پاک کردن صورت مساله . ما صرفا میتوانیم برای مرگ یک دسته از انسان ها احترام قائل شویم یا نشویم ! کمک کنیم یا نکنیم . اما نمیتوانیم ازشان استفاده ابزاری کنیم و همه الگو ها را بهم بریزیم . کدام توقع برای تجهیز لوازم آتش نشانی و مدیریت عملیات آن به درستی ایجاد و رفع شد ؟؟ کدام توقع برای ایمن سازی دیگر معادن و آموزش کارفرما ها و نظارت بر آن ها به درستی ایجاد و رفع شد ؟؟؟ ما دست در دست هم با اشتباهی واکنش نشان دادن و اشتباهی غصه خوردن خودمان را در گور دفن می کنیم . بعد از مرگ 16 هزار و هشتصد و هفتاد و دو نفر در سال 93 بر اثر تصادف جاده ای که مطمئنا بیشتر یا کمتر از نصف آنها بی گناه و صرفا در زمان بد در مکان بدی بودند کداممان اندوهگین شدیم و برایشان غصه خوردیم و چاره ی درستی برای حل این مشکل ایجاد کردیم ؟؟؟ ما در حقیقت همان اُسرای همیشگی تراژدی و داستان و کمی عصاره جوگیر بودن خودمان هستیم . صرفا کاری را می کنیم که هیچ اندیشه ای پشت آن نیست و هیچ درک درستی از آن نداریم .

همانطور که گفتم مطلبی که نوشتم پر است از حفره هایی که خودم هم میتوانم ببینمشان و مقدار کمی از ماجرا زا پوشش می دهد . اما برای شروع لازم بود تا منتشر شود . امیدوارم کمک کند برای رسیدن به وجوه دیگر ماجرا .

۲ ۰
يكشنبه, ۲۴ دی ۱۳۹۶، ۰۸:۳۹ ب.ظ

آیدین

۲۴ دی ۹۶ ، ۲۳:۳۲

Masi Rika

اگه درست متوجه شده باشم تو دو نوع سوگواری رو اشتباه میدونی،یکی اینکه صرفا بخاطر هموطن بودن باشه،مورد دیگه اینکه حادثه ای باشه که روش مانور داده بشه

برای مورد اول توضیحی ندارم،یعنی تعصبات وطن پرستانه همیشه بوده،چه شادی چه غم،همینطور که از برد تیم ملی‌ خوشحال کننده س حتی با اینکه منافعی برای افراد عادی اون کشور نداره،همونقدرم سانحه ای که برای عده ای که هموطنن اتفاق میفته مورد ناراحت کننده تریه

راجب مسئله دوم،درمورد این مدل اتفاقات که بازخوردای رسانه ای بیشتری دارن ،دلیل ناراحتی همدردی بیشتریه که حس میکنیم.

نمیدونم چجوری بیانش کنم فقط منظورم اینه که ما برای تصور جایگزینی خودمون یا نزدیکانمون به جای اون افرادی که مرگ دردناکی داشتن بیشتر ناراحتیم تا مرگ خودشون.به هرحال ما که باهاشون آشناییت نداشتیم که بخوایم از فقدانشون ناراحت بشیم،بلکه بیشتر اون درک حسی که خونواده هاشون دارن عذاب آوره.

۲۵ دی ۹۶ ، ۰۱:۰۲

اینکه چیزی رو بیان میکنم دلیل بر این نیست که خودم قبولش دارم!گفتم تعصبات وطن پرستانه همیشه بوده چون واقعا هست!اشتباهه ولی هست!(من هیچ کششی به سمت کشورم ندارم،یعنی فرقی به حالم نمیکنه ایرانی باشم یا اسرائیلی یا آفریقایی.چرا باید روی چیزی که خودم انتخابش نکردم تعصب به خرج بدم یا بهش افتخار کنم؟اینو گفتم چون حس کردم تو کامنت قبلی جوری صحبت کردم که انگار خودمم به این تعصبات مبتلام!)

متوجه حرفات میشم،من اول اشتباه منظورتو متوجه شده بودم عذرمیخوام!:)

فک میکنم مشکل اغراقیه که ما تو احساساتمون داریم،که تهش به جهلی منتهی میشه که جلوی اینکه به قضیه درست نگاه کنیمو میگیره.تو همچین شرایطی اینقدر که متاثر میشیم قوه تفکرمونو از دست میدیم

این باعث میشه یه سری آدم به این نیت که دارن نهایت کاری که از دستشون بر میادو انجام میدن،روند درمان قضیه رو کند کنن.

مثل همین رفتن بعضی از هنرمندا به کرمانشاه که خودت گفتی،بدون اینکه تاثیر مثبتی داشته باشه.

از طرفی از نظر من اینکه همه ی این افرادی که الان مشغول سوگواری و‌همدردین،پیگیر علت این اتفاقات و بی مسئولیتیای حکومت باشن خیلی کمک‌ بزرگتریه تا اینکه بعد چندوقت دوباره همچین اتفاقاتی بیفته و دوباره همدردی و بازم این جریانا.

۲۵ دی ۹۶ ، ۱۴:۲۸

بهم بر نخورد،موفق عمل نکردی!:)))

منم با نمایش غم و سیاه کردن پروفایل و اعلام عزای عمومی و این دست مسائل مخالفم.همونطور که‌تو گفتی فقط جو و سنگین تر و اوضاع رو غیرقابل تحمل تر میکنه.

نمیدونم...بهش فکرنکردم...حقیقتش همچین اتفاقی برای هرکسی که میفتاد ناراحتم میکرد،ولی نمیتونه تو روند عادی زندگیم اختلال ایجاد کنه

خب مرگ اتفاق ناراحت کننده ایه،من بیشتر تحت تاثیر همون حسی که گفتم باعث میشه خودمونو جای اطرافیانشون متصور شیم متاثر میشم.ناراحت شدم ولی نه اونقدری که قابل بروز دادن باشه

روزانه این همه انسان به ناحق و شاید حتی تو اتفاقات دردناکتری جونشونو از دست میدن،اگه بخوام برای همشون احساساتی بشم که چیزی از خودم باقی نمیمونه!

۲۵ دی ۹۶ ، ۲۰:۵۳

بخوام باهات صادق باشم حتی باید بگم شاید تو عمق این ناراحت شدن،عذاب وجدانی باشه از اینکه چرا وقتی این حجم از آدما بابت همچین مسئله ای غمگینن،من بهش اهمیت ندم

فک میکنم این همون غرق شدن تو موجیه که تو‌ میگی!

A P H E L I O N

A P H E L I O N

فاجعه ی ناگوار اصلا چیست

نظرات (۴)